Z dniem 1 stycznia 1998 r. weszła w życie ustawa o listach zastawnych i kredytach hipotecznych. Wprowadziła ona pojęcie wartości bankowo-hipotecznej nieruchomości, która jest jednym z rodzajów nierynkowych wartości nieruchomości.
Wartość bankowo-hipoteczna nieruchomości jest definiowana jako określana przez bank na podstawie przepisów ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych. Jest to wartość prawa własności nieruchomości gruntowej lub budynkowej, zgodnie z którą bank hipoteczny ocenia ryzyko związane z nieruchomością będącą przedmiotem zabezpieczenia udzielanego kredytu. Jest ona więc odzwierciedleniem ryzyka, które zdaniem banku związane jest zabezpieczeniem kredytu za pomocą nieruchomości.
karenroach/bigstockphoto.com
Bank ustala tę wartość samodzielnie albo wyznaczając do tego celu rzeczoznawcę majątkowego, który dokonuje oceny wartości nieruchomości. Określenie tej wartości powinno się odbywać z największą starannością, z uwzględnieniem jedynie tych cech nieruchomości oraz uzyskiwanych z niej dochodów, które mogą mieć charakter trwały w trakcie normalnego użytkowania nieruchomości, i które może uzyskać każdorazowy jej posiadacz.