Centralny Rejestr Zarządców Nieruchomości i Rzeczoznawców Majątkowych przestał istnieć

Zgodnie z art. 193 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, Centralne Rejestry Zarządców Nieruchomości i Rzeczoznawców Majątkowych prowadził Minister Infrastruktury i Rozwoju Regionalnego. Wyciągi te podlegały ogłoszeniu w dzienniku urzędowym, jak również były publikowane na urzędowych stronach internetowych. Publikacje takie zawierały między innymi numery uprawnień i licencji zawodowych rzeczoznawcy majątkowego bądź zarządcy nieruchomości, datę dokonania tego wpisu, imiona i nazwisko osoby uprawnionej do wykonywania tego zawodu oraz jej adres i wykształcenie.

Centralne Rejestry Zarządców Nieruchomości i Rzeczoznawców Majątkowych były prawnym potwierdzeniem, że dana osoba posiada niezbędne uprawnienia do wykonywania swojego zawodu, ma adekwatne wykształcenie, odbyła niezbędne praktyki zawodowe oraz zdała z pozytywnym wynikiem wszystkie wymagane egzaminy. W praktyce oznacza to, że każdy zainteresowany skorzystaniem z usług danego rzeczoznawcy czy zarządcy nieruchomości, mógł w sposób oficjalny potwierdzić jego uprawnienia oraz mieć pewność, że zlecone mu obowiązki będą wykonane rzetelnie i fachowo, a w razie sporów czy wynikłych nieporozumień, odpowiednie przepisy prawa będą umożliwiały dochodzeń roszczeń wobec danego rzeczoznawcy. Tym samym każdy rzeczoznawca czy zarządca podlegał odpowiednim regulacjom prawnym dotyczącym sposobu wykonywania przez niego swoich czynności zawodowych, jak również uregulowana była kwestia odpowiedzialności administracyjno-prawnej w przypadku niewywiązywania się dane osoby ze swoich obowiązków.

Potwierdzenie kwalifikacji rzeczoznawcy

Uzyskanie licencji zarządcy nieruchomości czy rzeczoznawcy majątkowego wymagało zdania odpowiednich egzaminów państwowych, które były potwierdzeniem posiadania odpowiedniej wiedzy teoretycznej wymaganej do rzetelnego wykonywania swoich obowiązków zawodowych. Dodatkowy wymóg odbycia praktyk pod nadzorem innego uprawnionego już rzeczoznawcy czy zarządcy gwarantował weryfikację posiadanej wiedzy teoretycznej w zastosowaniu jej w praktyce. Poza tym przepisy jasno określały sposób postępowania w przypadku złożenia przez daną jednostkę skargi na działalność zarządcy czy rzeczoznawcy. Do jej rozpatrzenia powoływana była odpowiednia Komisja Odpowiedzialności Zawodowej, która przeprowadzała postępowanie wyjaśniające. W trybie tego postępowania ustalano, czy osoba wykonująca zawód rzeczoznawcy majątkowego lub zarządcy nieruchomości, wykonała swoje czynności w sposób rzetelny, zgodny z zasadami go obowiązującymi. W przypadku stwierdzenia zaniechań po jego stronie, osoba składająca skargę mogła dochodzić zadośćuczynienia oraz zmiany wydanej przez zarządcę czy rzeczoznawcę decyzji. Takie przepisy chroniły przed nieuczciwymi osobami wykonującymi ten zawód.

Koniec rejestrów rzeczoznawców

Aktualnie, zgodnie z art. 37 ust. 1 Ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r., a obowiązującej od dnia 1 stycznia 2014 r. na temat deregulacji wykonywania niektórych zawodów, stracił ważność art. 193 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 mówiący o konieczności wpisów zarządców i pośredników w obrocie nieruchomościami do Centralnych Rejestrów. Zamknięte rejestry zachowują znaczenie dokumentów.

Tym samym na podstawie tych zmian zarządca czy rzeczoznawca nie ma obowiązku legitymowania się licencją zawodową ( w tym zdawania odpowiednich egzaminów państwowych), stosowania standardów etyki zawodowej, posiadania odpowiedniego wykształcenia oraz odbycia praktyki. Do tego wszystkie spory wynikłe pomiędzy rzeczoznawcą czy zarządcą a daną jednostką zlecającą wykonanie czynności będzie rozstrzygał sąd na drodze postępowania cywilnoprawnego.

Podsumowując, to wolny rynek zweryfikuje jakość i rzetelność wykonywanych przez dane osoby swoich czynności zawodowych. Niemniej w tym przypadku rynek konsumenta został pozbawiony możliwości sprawdzenia kwalifikacji zawodowych danego przedstawiciela zarządców czy rzeczoznawców.